Opstaan-werken-eten-TV kijken-slapen-werken-eten-TV kijken-slapen-werken-eten-TV kijken-slapen... Dat lijkt wel eens het standaard dagritme in het Westen. Sommige van mijn gesprekspartners verzuchtten: 'Kijk je dan nooit TV?' Waar moeten we het dan over hebben?
Je ploft neer in je luie stoel voor de kijkkast. Je klikt hem aan en je laat je vullen met wat anderen beleven. Meeleven is jouw rol. Dat zorgt voor een tweedeling tussen de elite die dingen beleeft en de meelevende massa. Voor velen is het een doel lid te worden van die elite, dan bén je iemand!
De praktijk is minder prachtig. Mensen willen je vriend zijn, niet omdat ze je aardig vinden maar omdat je beroemd bent. Roddelbladen schrijven de wildste geruchten over je op, heel a-sociaal. Kunnen die bladen niet verboden worden? Roem wordt ook steeds vluchtiger, net als je eraan gewend bent is het al weg.
Mensen zien een beroemdheid ook als een ideale partner. Maar mijn ervaring is dat je beiden wat op moet geven voor elke relatie die ergens op slaat, zowel vriendschappelijk als romantisch. Beroemdheid bevordert dat bepaald niet. Brad Pitt betrapt zichzelf erop dat hij zijn vrienden gaat commanderen.
Ik had enkele ervaringen met beroemdheden. Bij Ivo Niehe Productions werkte ik met de RTL 4-tuinman die keihard praatte en de meest schreeuwerige kleren droeg. Om hem heen hingen ja-knikkende secretaresse-types. Ook Life&Cooking werd er opgenomen. De kooknicht keek onzeker naar Luc die voor hem kookte, Irene Moors straalde alsof ze een aureool droeg. Carlo Boszhard vond het nodig op te merken: 'Getver, dat ziet er vies uit!' Ik keek hem droog aan en zei:'Dan neem je het toch niet?' Beschaamd liep hij verder. Ivo Niehe gedroeg zich netjes en maakte rustig een praatje.
Na een talkshow vroeg ik Balkenende eens of hij mij ook de hand wou schuden. Hij draaide zich gretig om, Jan-Peter vindt beroemdheid wel kicken. Ronald Giphart schreef dat hij niet van mensen houdt, maar hij gedroeg zich keurig tijdens de signeersessie. Katja Schuurman zag er maar nep uit met haar volgeschminkte gezicht en kunsthaar.
In 'onontdekte' gebieden leven we als sterren. Bij de toeristische attractie ben jij de attractie. Je geeft handtekeningen weg en je vraagt je af waarom ze je zo bijzonder vinden. Ondertussen schudt je juichende kinderen de hand.

Hugh praat hedendaags Engels

De TV is de 'telly' natuurlijk, een onderbroek is een 'undy'. Een mug is een 'muzzy' en een ontbijt noemt hij 'breaky'. Een eikel is een 'wanker' en een toffe gozer is een 'top bloke'. 'Feeding the horse' heeft iets te maken met een 'stockpot'.

Feest in de trein

Drummen op de wand met waterflessen. Zingen en klappen op de banken. Dansen in het gangpad. Tot de baby gaat huilen en de moeder klaagt over het lawaai, zodat de professor moet stoppen met zingen.
We reizen van Chennai maar Mysore met een groep studenten van een prestigieuze Hogeschool. Ze zijn op excursie en ze gaan massaal uit hun dak. Tot drie uur 's nachts duurt het feest. En weer vanaf vijf uur. Wij zijn zo saai dat we proberen te slapen.

Straks kom ik terug,
bereisd en behaard.
Belezen,
besnord en bebaard.

Munar, pelgrimsoord voor theeleuten. Het ligt rond de 1000 meter hoog en je kunt er heerlijk wandelen door de theeplantages. Niks dan theeplantages liggen er.
We ontmoeten er Hugh, een Engelse leraar. Hij geeft pas een aantal jaar les maar hij wil alweer stoppen. De meeste leraren in Engeland stoppen in hun eerste vier jaar zegt hij, ik heb het eerder gehoord. De leerlingen hebben geen respect meer voor authoriteit. Als de individualisering steeds verder gaat komt het uit bij egoisme en hedonisme. Alle kritiek is bemoeizucht.

Het gaat niet goed met het socialisme in India, het is verdeeld en dogmatisch. Dat het communisme als staatsvorm is mislukt is hier nog niet doorgedrongen.
China overleeft voorlopig met een bizarre cocktail van communisme en kapitalisme, Noord-Korea schijnt faillet te zijn. Op Cuba zijn veel netto-lonen niet gestegen sinds de val van de Sovjet-unie.
Sinds 1990 is de Indiase regering op de liberale toer. Markten worden opengegooid en steeds meer buitenlands kapitaal komt het land binnen. Een klasse van nieuwe rijken ontstaat; het kost tijd voordat geld zich verspreid. In een land vol armen zijn eerst enkelen rijk. Die geven hun geld uit bij anderen die dan weer rijk worden. Die geven hun geld weer uit bij anderen; er ontstaat een middenklasse. Die groep heeft genoeg kapitaal om interessant te zijn voor investeerders van buiten de regio. Die openen bedrijven waar ook weer banen ontstaan.
Door deze economische groei krijgt de overheid steeds meer belastinggeld binnen. Dat hoort besteed te worden om de negatieve aspecten van de economische groei in de hand te houden. Zorgen dat de cultuur en de natuur die er al is niet vernietigd wordt.
De Chinese regering walst oude stadjes plat om plaats te maken voor kantoorgebouwen, de Indiase regering heeft de milieuproblemen nauwelijks in de hand. De steden zijn -vooral in het Noorden- zo vervuild dat je zakdoek zwart kleurt als je je neus snuit. Plastic afval ligt in de bermen, in de watervallen, op de pleinen… In de trein gooit iedereen zijn afval gewoon uit het raam. Vuilnisbakken zijn nergens te bekennen.
Met het belastinggeld kan ook een sociaal systeem gebouwd worden. Een oudedagsvoorziening zou in India meer dan welkom zijn om de enorme bevolkingsgroei van meer dan 100 miljoen mensen per 10 jaar te remmen. Al decennia proberen regeringen tevergeefs de groei terug te brengen; als ouderen voor hun onderhoud niet meer afhankelijk zouden zijn van hun kinderen zou dat pas echt helpen.
In India is dat nog ver weg. Honderden miljoenen zijn niet geregistreerd, honderden miljoenen leven in armoede. Bedelende kinderen bepalen het straatbeeld, naast de riksja’s, de koeien, de lichte motoren en de drommen voetgangers.

In de deelstaat Kerala, waar we nu doorheen reizen is het communisme nog springlevend. We rijden langs rode vlaggen, hamers en sikkels, en posters met afbeeldingen van Stalin en Marx.
Het socialisme had hier een positieve invloed. 90% is geletterd en volgens mijn reisboek leest de gemiddelde inwoner liefst 6 kranten per dag, het hoogste percentage ter wereld. Zulk nieuws-fetishisme lijkt me overigens niet gezond. Het past wel bij Marx’ idee ‘ik ben dus ik denk’. De gelijkheid van mensen geldt ook op intellectueel vlak, het idee dat het rechtvaardig is dat de slimmen heersen over de dommen is dus onzin. Een sterke basis voor democratie zou je zeggen, maar de ‘volksdemocratische’ despoten heersten.
Dat is het probleem van het progressivisme. Je wil wat er is vervangen door iets dat er alleen nog in gedachten is. Je ziet de imperfecties van het huidige systeem en je komt met een idee voor een systeem zonder die imperfecties. In de praktijk blijkt dat systeem ook weer zijn negatieve kanten te hebben.
Het communisme is een mooi idee en het had dan ook een grote aantrekkingskracht op 20e eeuwse intellectuelen, van Italië tot Iran, van Sartre tot Mulisch. Iedereen heeft genoeg, in plaats van sommigen heel veel en sommigen niets.

Veel linkse partijen in Europa zijn de Derde Weg ingeslagen, de weg van de wijsheid mijns inziens. Kijken hoe de economie als geheel draait, zoals rechts, én kijken wat dat in de praktijk voor de mensen betekent, zoals links. Asiel voor vluchtelingen, zonder de grenzen verder open te stellen. De multiculturele maatschappij bij elkaar houden, zonder het behouden van de buitenlandse cultuur financieel te steunen. De Derde Wereld helpen, zonder zomaar geld te geven.

De liberale econoom Hayek vond het bewonderenswaardig aan de socialisten dat ze een ideaalbeeld hadden; ze wisten waar ze naartoe wilden. Als je niet nadenkt over waar je naartoe wil, verlies je vat op waar je naartoe gaat. Als je alleen met de praktijk bezig bent, loop je kans te vervallen in richtingloos pragmatisme als dat van D’66. Het best is een tussenoplossing, zoals die van schrijfster Vilan van de Loo: Mooie idealen, maar eerst de afwas.

Backwaters

Kokospalmen, bananenbomen. Vrouwen werken in rijstvelden. Vissersboten drijven voorbij.
Lotusbloemen, zilverreigers. Vogelverschrikkers, een ronkende motor. Eenden vluchten weg, net op tijd.
Libelles zweven, boven het water. Kwallen eronder, slijmerig, sierlijk. Vlaggen van de communistische partij…

Wat kan ik leren van:

René? kracht, standvastigheid
Frances? bescheidenheid, bedachtzaamheid
Pieter? niet onnodig moeilijk doen
Jos? kritisch denken
Bram? ehh...

Minke? zelfdiscipline
Ragna? de humor er van inzien
Astrid? liefde geven
Maarten? meisjes versieren ;-)
Alex? mensen positief tegemoet treden
Thomas? assertiviteit, praktisch denken
Eline? rust, optimisme
Daniël? je rug recht houden
Jasper? openheid

Ik krijg elke dag les

Als je reist heb je vaak heel bijzonder contact met mensen. Tot je moet gaan; je neemt afscheid en je ziet elkaar nooit meer.
In Vagator kregen we een kamer naast de Engelsman. Hij is rond de 1.80 lang, slank, hij heeft kort grijs haar en een leesbril. Opmerkelijk hoe je er met een leesbril een stuk slimmer (of met een baard een stuk ouder) uitziet. Het kan zo 20 IQ-punten (of 20 jaar) schelen!
We kwamen naar Vagator voor het strand en voor de feesten, maar uiteindelijk besteedden we onze tijd bij de voordeur, met hem. Hij sprak over die duivelse Bush die de wereld wil overnemen, over zijn experimenten met drugs en over zijn plannen voor de toekomst. Hij blijft wonen in Goa, de rest van zijn leven, en hij is op zoek naar een huis. Hij wil iets als een restaurant starten, als hij 400 roepies per dag maakt komt hij rond. Een stevig bedrag, maar het is zeker mogelijk. Voorlopig leeft hij van zijn Engelse werkloosheidsuitkering.
Hij praat rustig en hij neemt altijd enkele seconden voordat hij antwoordt. Om de paar minuten schiet hij in de lach. Hij heeft die typisch Britse combinatie van scherpzinnigheid en speelsheid.
Het meest opvallende aan hem zijn zijn twee stompjes. Toen hij twee jaar oud was had hij een ongeluk met electriciteit; hij heeft er nog steeds schrik van. Het is opvallend hoe handig hij is met zijn stompjes. Je denkt dat je je vingers nodig hebt voor dat waarvoor je ze gebruikt, maar dat blijkt niet het geval.
Soms maakt hij er misbruik van. Op het vliegveld van Delhi werd hij aangehouden met zijn laptop. Toen zei hij: 'But look, I can't write!' Hij zette een keurige handtekening en hij kon doorlopen.

29 maart kom ik terug, om een uur of 9 's ochtends, ik heb m'n ticket veranderd. Die limousine voor 1 februari moet dus afgezegd worden.

Fear&Loathing

Call them militants, terrorists, radicals, even freedom fighters; whatever the semantics, their psychological profiles betray a number of similarities.

Shaming is common with young men at mass indoctrination camps (hallmark of all militant religious groups). 'In many camps young men are told 'know your date'; many are taught about the golden era of their religion, its lost glory, present-day injustices, and finally are convinced that they are chosen by God to redeem this.

Little sense of personal identity. Easily attracted by 'authoritarian movement or cause' with which he can identify himself. 'Poor identity leads to confusion, indoctrinators capitalise on this'.

Believes he's chosen by God to save religion or state. Great ego; believes he is superior to everyone. Once indoctrinators appeal to his ego, he is converted.

Detached: Ritual of killing in cold blood is instilled (many say they were forced to kill innocent people repeatedly) until no emotion is felt while killing. 'We were taught to conduct operations with a black mask... The one I am about to attack is not a person any more,' said Kala (name changed), a militant.

Disadvantaged, marginalised, subjected to shaming and humiliation, and also exposed to media and entertainment that pesonalises and glorifies violence as masculine.

Can't tolerate ambivalence. 'No one touched K.P.S. Gill but flip-flopping politicians and negotiators become our objects of rage,' explained a senior policeman.

Revenge is sometimes attributed as s driver, but it isn't a very strong one. 'A residue of criminality is always the key to becoming a full-fledged violent personality.'

Outlook Newsmagazine

de zeeschildpad

We zitten op een terras, en plotseling rent iedereen weg. Er is iets te zien, het blijkt een zeeschildpad.
Een zwarte stip is het, tussen het hutje en het volleybalnet. Ze zit er al een uur, over een half uur moet ze klaar zijn met broeden en het begraven van haar eitjes. Een recht pad van sporen leidt van de zee naar de plaats waar ze nestelde.
Dan is ze klaar, en waggelt ze langzaam terug naar zee. Met een omweg dit keer, omdat ze omringd wordt door fotograferende toeristen. Ze komt aan bij de waterrand en bij de eerste golf is ze verdwenen.
Het schijnt dat ze na een maand terugkomt, het strand opstapt en fluit, waarna de jonkies tevoorschijn komen. Ze legt ruim honderd eieren, slechts enkele schildpadjes bereiken de volwassenheid.

Ik bedenk m'n eigen Bob Marley-teksten, hartstikke simpel:
'Oh, all this impatience,
So so bad for our relatio-ons.
Oh, why this generation (whoho)
So so little communication (whoho...)'
De Gamma zou het kunnen gebruiken:
'Nu een doe-het-zelf-Bob Marley pakket, gratis bij vier meter hardhout. Gamma, omdat jij het bent.'
Of wat was hun lokroep ook alweer?
'Gamma, helemaal jezelf.'
'Gamma, ik schaam me niet meer.'
'Gamma, maar het is wel goedkoop.'
'Gamma, voor échte mannen.'

The Buddha said:
‘The spokes of the wheel are the rules of pure conduct: justice is the uniformity of their length; wisdom is the tire; modesty and thoughtfulness are the hub in which the immovable axle of truth is fixed.
He who recognizes the existence of suffering, its cause, its remedy and its cessation has fathomed the four noble truths. He will walk in the right path.

Now this is the noble truth concerning suffering:
Birth is attended with pain, decay is painful, disease is painful, death is painful. Union with the unpleasant is painful, painful is separation from the pleasant; and any craving that is unsatisfied, that too is painful. In brief, bodily conditions which spring from attachment are painful.

Now this is the noble truth concerning the origin of suffering:
Verily, it is that craving which causes the renewal of existence, accompanied by sensual delight, seeking satisfaction now here, now there the craving for the gratification of the passions, the craving for a future life, and the craving for happiness in this life.

Now this is the noble truth concerning the destruction of suffering:
Verily, it is the destruction, in which no passion remains, of this very thirst; it is the laying aside of, the being free from, the dwelling no longer upon this thirst.

Now this is the noble truth concerning the way which leads to the destruction of sorrow: Verily! It is this noble eightfold path; that is to say:
Right views; right aspirations; right speech; right behaviour; right livelihood; right effort; right thoughts and right contemplation.

By the practise of loving kindness I have attained liberation of heart, and thus I am assured that I shall never return in renewed births. I have now attained Nirvana.’
And when the Blessed One had thus set the royal chariotwheel of truth rolling onward, a rapture thrilled through all the universes.

Bron: Paul Carus, the gospel of the Buddha, 1894

'Oh, in the next three years things are gonna change...'
'Do you mean in the town of Agonda or in the world?'
'In the world. The Dollar will crash, the economy will fall down and there will be a totally new order. It won't be easy, it's like getting over cancer, but after a while it'll be good.'
'Will there be a one world governance then?'
'Oh, they're trying to make a one world governance, the illuminate, they're feeding on us, they're controlling the banking system and all, but it will all collapse.'
'Do you believe in this Aquarius thing?'
'Yeah, sure!'
'I heard that would be 2012?'
'Oh, before that; 2005, 2006 and 2007 will be the most interesting, we live in interesting times... But I have to go, take a look at citiesoflight.net, bye!'
'Bye.'

benodigd voor een feest bij Vagator

Een stroomgenerator. Een soundsystem. DJ's en decks. Strooien matten en chaimamma's, Indiase vrouwen van een jaar of vijftig die chai zetten (en soms drugs dealen schijnt het). Dozen Foster's en mineraalwater.
Een leeg stuk gras met palmbomen, die je beschildert met glow in the dark-verf. Enkele spacy beschilderde doeken. Een deal met de politie. Dan via mond-op-mondreclame zorgen dat de mensen komen.