.comment-link {margin-left:.6em;}

.

zondag, september 19, 2004

We vallen voor de Rhesus-aapjes. Wat een schattige beestjes! Opa op de uitkijk, de jonkies op de rug van hun moeder. Springend van boom tot boom en van tak tot tak. De golfplaten daken laten rammelen met hun rondgehups. Elkaar vlooiend, of rustig genietend van de zon. ZO lief!
Wat een schattige beestjes, ze komen zomaar op je af. Om je te bestelen. Moeder traint haar jonkies om hotelkamers binnen te glippen op zoek naar spulletjes. Ze beklimmen de pantalon van een voorbijganger waar ze nootjes ruiken. Als mevrouw te dicht bij mijn creditcard komt (5 cm) maan ik haar te vertrekken. Dan laat ze haar tanden zien. ZO lief!
Ik ontmoet mevrouw bij de tempel voor aap-God Hanuman. Volgens de Hindoe-mythologie is Hanuman de generaal van een groot apenleger. Hanuman lijkt zijn leger slecht in de hand te hebben, onschuldige bezoekers lastig vallen kan toch niet? Of zou Hanuman iets tegen Hollanders hebben?
We proberen hem gunstig te stemmen door zijn tempel te bezoeken. We knielen voor een pujari die drinkwater in onze handen giet, ons gepofte rijst te eten geeft en een rode stip op ons voorhoofd zet. Geen aap zal ons meer lastig vallen.

Er zit een speciale bruiloftsbijlage bij de zaterdageditie van de Hindustan Times. Op de voorkant staat iets schokkends beschreven: pre-marritial dating. Dus dat je niet meteen trouwt, maar elkaar eerst leert kennen, en er wellicht zelfs vanaf ziet! Het schijnt dat voorbijgangers steeds minder raar opkijken als een stelletje zomaar een bakje koffie met elkaar drinkt. Waar gaat dat heen?
Verder kooktips die de moeder haar dochter kan geven, zodat die een toffe vent aan de haak slaat. En natuurlijk 'Brides and Grooms wanted'.

Er zit een speciale bruiloftsbijlage bij de zaterdageditie van de Hindustan Times. Op de voorkant staat iets schokkends beschreven: pre-marritial dating. Dus dat je niet meteen trouwt, maar elkaar eerst leert kennen, en er wellicht zelfs vanaf ziet! Het schijnt dat voorbijgangers steeds minder raar opkijken als een stelletje zomaar een bakje koffie met elkaar drinkt. Waar gaat dat heen?
Verder kooktips die de moeder haar dochter kan geven, zodat die een toffe vent aan de haak slaat. En natuurlijk 'Brides and Grooms wanted'.

Ik dacht dat het een homotent was! 'The YMCA is an international christian organisation of young people, rooted in God's love. The YMCA shall be prophetic and active in sharing the vision of a just society and the good news of Jesus Christ.' We hebben er een prachtig uitzicht over de sub-Himalaya. De alpen, zijn dat niet die Zwitserse kiezelsteentjes?

maandag, september 13, 2004

9/9
Vandaag New Delhi verkend. Old Delhi werd gesticht als Sjahjanabad in de 16e eeuw, New Delhi werd gebouwd door de Engelse onerheersers. Twintig jaar deden ze erover, van 1911 tot 1931, en de kosten liepen volledig uit de hand. Zestien jaar later vertrokken ze alweer.
Het centrale plein is Connaught Place, dat totaal overhoop ligt voor de aanleg van een metrolijn. Er zijn viezige ondergrondse bazaars, waar glimmende leren jassen en computergames worden verkocht. Een groot contrast met de kunstnijverheid en de prachtige stoffen elders in Delhi. Auto's scheuren op de brede stroken asfalt eromheen, en rusten in de ondergrondse parkeergarage. Hier bovenop ligt een strak grasveld, waar we even gaan zitten. Tot we worden lastig gevallen door allerhande verkopertjes, die maar niet weg willen gaan. Het taalgidsje vermeldt helaas niet wat 'go away please' in het Hindi is.
Voor deze mensen zijn wij een zak met geld, waar hopelijk wat in te grabbelen valt. Het is lastig om zo'n zak te zijn, want je weet nooit of de mensen die je spreekt geïnteresseerd zijn in de persoon achter de zak, of gewoon wat willen graaien.

Brede lanen leiden naar het centrum van de macht. Kolossen van ministeries zien we daar, in rood zandsteen. Een mengeling van Neo-classicisme en oude Indiase bouwstijlen. Hier tussensoor loopt het Rajpath, een majestueuze laan met het elan van de Champs Elysées. Deze eindigt na twee kilometer aan de India Gate, een monument voor de miljoen Indiase vrijwilligers die stierven in de eerste wereldoorlog. Zo hoort het centrum van een groot rijk er uit te zien. Een motorriksja brengt ons terug naar de backpackerswijk Paharganj voor 40 Roepies (75 cent).

10/9


The Baha'i House of Worship. Het domein van de Baha'is.
Deze godsdienst gelooft in de eenheid van alle religies. Hun eigen religie is natuurlijk het meest één.
Ze zoeken naar 'spirituele oplossingen voor economische problemen.' Een vergelijkbare beweging wil een wereldvoedselbank die het eten eerlijk verdeelt, deze mensen hebben misschien liever dat mensen bidden dan dat ze hun brood verdienen. Dan heeft men geen brood meer en sterft. Dat kun je ook een oplossing noemen.
De sekte wint me met prachtige idealen van rechtvaardigheid, liefde en tolerantie. Over hun droom van een één wereld-staat heb ik echter te veel doembeelden gelezen om het te kunnen waarderen. Doembeelden van een onderdrukking, verkocht met dezelfde mooie woorden als die van deze mensen. 'It is not for him to pride himself who loveth his own country, but rather for him who loveth the whole world. The earth is but one country, and mankind its citizens.' And of this country I am the ruler. So all bow down, motherfuckers!

11/9
Na drie dagen nog in een Nederlands slaapritme. We slapen 's avonds om een uur of twaalf, vandaag moesten we opstaan om één uur 's nachts. Mijn ogen mopperen, maar we hebben de trein gehaald. Weg uit de stedelijke chaos, de Himalaya in.

vrijdag, september 10, 2004

7/9
9:53
Ik sta in de rij voor de incheckbalie en zie opeens dat ik mijn paspoort moet laten zien. Ik zoek mijn pas tussen mijn spullen en zet netjes een stap achteruit om anderen voor te laten. Een stap bovenop de tenen van Ronald Koeman. Meestal geneer ik me in zo'n situatie, dit keer niet. Hij heeft vast heel stevige voetbaltenen.
10:01
Wat zal ik eens gaan lezen? Mijn dikke Elmar-reisboek? De al even dikke Poëziebijbel van Gerrit Komrij? De altijd gezellige Dalai Lama? Eerst maar eens mijn Polisvoorwaarden.

23:50
We dalen in hoog tempo en de krakende geluiden in mijn oren doen me denken aan mijn matig geslaagde duik-avontuur op Curacao. Ik probeer ruimte te creëren door te 'klaren,' maar net als onder water baat het niet. Ik krijg last van paranoia en voel mijn oren al inklappen. Delhi troost me door te schitteren als de lichtstad van het Oosten.

8/9
Hoe erg kan verkeer zijn? Niet erger dan dit denk ik. Steegjes van vier meter breed waar doorheen moeten: Riksja's, scooters, koeien, busjes, honden en voetgangers. Mensen toeteren even agressief als dat ze gas geven. En dan spitsuur, vlak na zonsondergang. Heerlijk.

vrijdag, september 03, 2004


appelsap.jpg Posted by Hello

Uit mijn reisboek

Een bezoek aan Varanasi laat niemand onberoerd. Het is alsof men een reis in een tijdmachine maakt naar de Middeleeuwen. In deze chaos komt de reiziger niet alleen India met al zijn tegentellingen tegen, hij komt ook zichzelf tegen. In Varanasi kan hij er niet meer omheen, hij ziet te veel:
Het vuil, de krioelende mensenmassa, de biddende pelgrims in het water, prachtig geklede rijken langs vieze kinderen in vodden, brandstapels en verwelkte bloemen in het water. En dat is nog alleen wat het oog ziet. Wat ook nog op hem afkomt, is de oorverdovende herrie van motorboten en Hindi-pop. De stank van het rottende afval vermengd met de zoete geur van wierook. En dan die hitte! Vanaf eind maart kan de temperatuur hier behoorlijk oplopen.

Varanasi brengt ons in contact met de totaliteit van het leven. Harmonie en schoonheid zijn aanwezig in de tempelbouw. Het water van de Ganges is voor onze westerse maatstaven eerder smerig dan louterend. De pelgrims hebben maar één doel en haasten zich door de straatjes naar de rivier, overal ligt straatvuil en de armoede van bedelaars is schrijnend. Bij de ghats, de trappen naar het water, hoort u vedische gezangen en dwars er doorheen het geschetter van een luidspreker die de nieuwste film aankondigt.
Varanasi is de heiligste der heilige steden, waar iedere hindoe hoopt te sterven. Voor de hindoe is de dood de overgang naar hopelijk een beter bestaan, daarom viert hij de dood. De individualiteit die bij ons zo hoog in het vaandel staat, is voor de hindoe niet meer dan een golfje op de oceaan van het leven. Wij westerlingen moeten vaak wel even slikken of een andere kant op kijken, wanneer we ons realiseren dat de lijken op de brandstapel langzaam verkolen, of wanneer we de doden zien die in de Ganges drijven.

donderdag, september 02, 2004


Curacao! Posted by Hello

Poëzie

Poëzie moet Kunst zijn zeggen ze

Niet van dat simpele gedoe
Want ritme maakt voorspelbaar
Rijm maakt het te plat

Patat raketat

Poëzie moet moeilijk zijn
Je weet wel
Dat je er niks mee kan

Het postmodernisme als paradox

Niet lang geleden schreef de Franse filosoof Jean-Francois Lyotard een boek met de titel: Hoe ik het postmodernisme aan mijn kinderen uitleg. Nu is het al moeilijk om het postmodernisme te begrijpen, laat staan om daar de gevolgen van uit te leggen. Heb geduld, ik ga het proberen.

De term postmoderne betekent: wat na het moderne komt. Taalkundig is dat een paradox, want het Latijnse woord ‘modern’ staat voor recent. Wat komt er dan na recent? Hieruit blijkt al de paradox van het woord.

Het postmodernisme is precies het tegendeel van het modernisme. Dat is het erfdeel van de verlichting, met als voornaamste kenmerken:
- menselijke rede, objectieve kennis, universele wetten
- Een maakbare wereld door de vooruitgang van wetenschap en techniek
- Talen en symbolen als middel voor zinvolle communicatie.

Het postmodernisme constateert dat dit allemaal radicaal is verdwenen. Wie daar nog aan vasthoudt, leeft in een illusie. Die stelt zichzelf buitenspel en communiceert niet meer in de 21e eeuw. Anderen zien het ineenstorten van alle systemen als een bevrijding van elke onderdrukking van de persoonlijke vrijheid.

Eigenlijk staat de term ‘postmodernisme’ gewoon voor ‘New Age’. In het esoterische denken volgt het tijdperk van Waterman (Aquarius) op het tijdperk van Vissen (Pisces). In de postmoderne filosofie is het verstandelijke van de verlichting nu vervangen door het irrationele en spirituele denken.

Wie het postmoderne denken goed tot zich laat doordringen, kan zich alleen maar verbazen over het feit dat er nog zoveel goeds, zoveel moois in deze wereld is. Misschien komt het wel door deze paradox: de postmodernist verwerpt de wortels maar wil de vruchten liever niet kwijt. (rejecting the roots whilst retaining the fruits)

Wortel A. In plaats van de rede treedt het gevoel; in plaats van het argument komt de ervaring. Men wordt niet meer overtuigd, maar heeft er ,,(g)een goed gevoel over.’’ Dit is van grote invloed op de kennisleer en de interpretatie van taal en symbolen.

Wortel B. Dit gaat over de relatie tussen de tekst en de lezer. Men leest de tekst niet meer in de context (van de auteur), maar alleen in zijn eigen context (van de lezer). Op die manier wordt kennis niet meer ontdekt en overgedragen, maar wordt kennis ‘gemaakt’, en wel door het individu ten dienste van zijn eigen ‘authentieke’ ontwikkeling. Een bekend voorbeeld hiervan is het boek ‘Ontketende liefde’ van Clark Pinnock, die zijn eigen ‘God van creatieve liefde’ ontketent.

Wortel C. In de jaren ’90 zijn alle grote ideologische stelsels ingestort, en daarmee hun belofte van een menselijke utopie op aarde:
- het marxistisch leninisme moest het afleggen tegen glasnost, perestroika en Tsjernobyl.
- Het maoisme stortte in met de dood van hun grote stuurman Mau Ze Dong
- Het seculier humanisme bracht welvaart met lege harten (De Eendimensionale Mens)
- De Frankfurter Schule zocht bevrijding van repressie, gezag en taboes, maar bracht verlies aan oriëntatie, samenhang en begrip voor waarden en normen.
Het wegvallen van de absolute maatstaven van wetenschap, religie en menselijke relaties (bijv. in opvoeding en onderwijs; relaties tussen jongens en meisjes) heeft geleid tot een groot vacuüm. Dit is vruchtbare grond voor nieuwe vormen van spiritualiteit (New Age) en het herleven van het aloude Keltische, Nordische en Saksische heidendom. Daarbij komen nog de overzeese natuurreligies van Indianen, Afrikanen, Japaners, Chinezen en Tibetanen (Pokémon, Harry Potter, Halloween, Kippenvel, Griezelbus, Stonehenge).

- Geen standaards en maatstaven meer, niet meer openstaan voor argumenten
- In naam van het pragmatisme wordt alles aanvaard dat ‘werkt’
- In naam van de tolerantie wordt ieder bezwaar weggedaan als ‘fundamentalisme’.



Uit De Kalebiet, en die hadden het ook weer ergens vandaan.

woensdag, september 01, 2004

aan NS klantenservice



Hilversum, 11 Mei 2004


Geachte heer/mevrouw,

Eind 2003 bestelde ik mijn voordeelurenkaart. Vol verwachting droomde ik over al die mooie treinreizen die ik nu zou kunnen bekostigen. Welke landschappen al langsrazend mijn ogen zouden strelen, welke familieleden ik weer zou kunnen opzoeken. Maar welke ellende bracht mij deze aankoop?

Elke morgen hield ik mijn brievenbus in de gaten. Ik zwaaide naar de wegsnellende postbode en stortte me op de stapel brieven als een hongerig beest. Maar nooit, nooit vond ik de door mij bestelde voordeelurenkaart.

En ik belde, en ik belde en ik belde weer. Maar het bandje vertelde me met koele stem geduld te hebben. En dat had ik.
Ik bewaarde al mijn treinkaartjes om eens mijn korting te kunnen innen, niet wetende wanneer dat moment aanbreken zou. En het werd winter, ik duwde de postbode een bak hete koffie in zijn rillende handen. En het werd lente, het frisse groen sprankelde me toe, telkens als ik de gordijnen opendeed. Maar mijn kaart, nee, mijn kaart werd mij onthouden.

Op een morgen wist ik het opeens: Het is genoeg geweest. Mijn dromen van verre tochten waren veranderd in angstdromen van opsluiting en vereenzaming. Aan mijn gladgeschoren kin was een woeste baard gegroeid. Ik at niet meer en stonk. Ik ging verhaal halen.

Ik kwam aan op het station dat ik begon te vervloeken en stampte naar de loketten met een kracht die de vloer deed bonzen. Het geluid echo’de door de open hal en reizigers schrokken verschrikt op van hun gratis krant. De man achter de balie herkende me en huiverde.
Daar aangekomen keek ik hem alleszeggend aan.

Hij barstte uit in moedeloos geween: ,,Het spijt me, het spijt me, iedereen maakt fouten, iedereen! Ik was het! Of ik was het niet, ik weet het ook niet! Vergeef me, vergeef me alsjeblieft!.”
Totaal koud voor dit obscene gejank stak ik een sigaret op. Ik inhaleerde rustig en blies het teer recht naar boven uit. Toen wendde ik mijn hoofd tot deze mislukkeling en zei: ,,Je maakt het goed, je zet alles recht. Want jij wil geen problemen met iemand wiens ogen gloeien als een hondsdolle, wiens agressie spullen, dingen verpulvert door enkel zijn nabijheid, wiens bitterheid alle waarde heeft gedood, zelfs zijn eigenwaarde.”

Hij zweette als een atleet die de Paralympics zat is en eens wil meedraaien in het reguliere circuit en schreeuwde het uit: ,,Je krijgt je geld! Je krijgt je geld! Stuur een brief naar de Klantenservice en stuur de kaartjes mee, Jij Krijgt Je Geld!!” Toen stortte hij opeens in.
Ik draaide me om, liep huiswaarts en wist dat recht zegevierde. Vol verbijstering werd ik nagestaard, maar allen wisten dat het zo had moeten zijn.

Het schijnt dat collega’s toesnelden om te zorgen voor beademing. Het schijnt dat binnen enkele minuten de sirene van de ambulance te horen was. Het schijnt dat het allemaal niet mocht baten en dat hij werd afgevoerd in een zwarte zak. Ik kan er nog steeds om lachen.

Dus, hierbij de brief. In de bijlage de berekening, ik krijg E 76,60 van jullie. En de 11 Euro terug die ik betaalde voor de nieuwe pas. Te storten op girorekening 70.60.450 ten name van L. Carrière te Hilversum. Anders zien jullie me terug.

Dank,




Luc Carrière





Bijlage: berekening en treinkaartjes