aan NS klantenservice

Hilversum, 11 Mei 2004


Geachte heer/mevrouw,

Eind 2003 bestelde ik mijn voordeelurenkaart. Vol verwachting droomde ik over al die mooie treinreizen die ik nu zou kunnen bekostigen. Welke landschappen al langsrazend mijn ogen zouden strelen, welke familieleden ik weer zou kunnen opzoeken. Maar welke ellende bracht mij deze aankoop?

Elke morgen hield ik mijn brievenbus in de gaten. Ik zwaaide naar de wegsnellende postbode en stortte me op de stapel brieven als een hongerig beest. Maar nooit, nooit vond ik de door mij bestelde voordeelurenkaart.

En ik belde, en ik belde en ik belde weer. Maar het bandje vertelde me met koele stem geduld te hebben. En dat had ik.
Ik bewaarde al mijn treinkaartjes om eens mijn korting te kunnen innen, niet wetende wanneer dat moment aanbreken zou. En het werd winter, ik duwde de postbode een bak hete koffie in zijn rillende handen. En het werd lente, het frisse groen sprankelde me toe, telkens als ik de gordijnen opendeed. Maar mijn kaart, nee, mijn kaart werd mij onthouden.

Op een morgen wist ik het opeens: Het is genoeg geweest. Mijn dromen van verre tochten waren veranderd in angstdromen van opsluiting en vereenzaming. Aan mijn gladgeschoren kin was een woeste baard gegroeid. Ik at niet meer en stonk. Ik ging verhaal halen.

Ik kwam aan op het station dat ik begon te vervloeken en stampte naar de loketten met een kracht die de vloer deed bonzen. Het geluid echo’de door de open hal en reizigers schrokken verschrikt op van hun gratis krant. De man achter de balie herkende me en huiverde.
Daar aangekomen keek ik hem alleszeggend aan.

Hij barstte uit in moedeloos geween: ,,Het spijt me, het spijt me, iedereen maakt fouten, iedereen! Ik was het! Of ik was het niet, ik weet het ook niet! Vergeef me, vergeef me alsjeblieft!.”
Totaal koud voor dit obscene gejank stak ik een sigaret op. Ik inhaleerde rustig en blies het teer recht naar boven uit. Toen wendde ik mijn hoofd tot deze mislukkeling en zei: ,,Je maakt het goed, je zet alles recht. Want jij wil geen problemen met iemand wiens ogen gloeien als een hondsdolle, wiens agressie spullen, dingen verpulvert door enkel zijn nabijheid, wiens bitterheid alle waarde heeft gedood, zelfs zijn eigenwaarde.”

Hij zweette als een atleet die de Paralympics zat is en eens wil meedraaien in het reguliere circuit en schreeuwde het uit: ,,Je krijgt je geld! Je krijgt je geld! Stuur een brief naar de Klantenservice en stuur de kaartjes mee, Jij Krijgt Je Geld!!” Toen stortte hij opeens in.
Ik draaide me om, liep huiswaarts en wist dat recht zegevierde. Vol verbijstering werd ik nagestaard, maar allen wisten dat het zo had moeten zijn.

Het schijnt dat collega’s toesnelden om te zorgen voor beademing. Het schijnt dat binnen enkele minuten de sirene van de ambulance te horen was. Het schijnt dat het allemaal niet mocht baten en dat hij werd afgevoerd in een zwarte zak. Ik kan er nog steeds om lachen.

Dus, hierbij de brief. In de bijlage de berekening, ik krijg E 76,60 van jullie. En de 11 Euro terug die ik betaalde voor de nieuwe pas. Te storten op girorekening 70.60.450 ten name van L. Carrière te Hilversum. Anders zien jullie me terug.

Dank,




Luc Carrière





Bijlage: berekening en treinkaartjes