Het fort van Jodhpur is té.
De plafonds kunnen ook van goud, waarom niet? De stoelen kunnen we ook versieren met smaragden. De ontmoetingszaal, waar we gezellig opium roken met onze gasten kunnen we elk jaar opnieuw laten beschilderen. We hoeven niet te lopen naar onze olifanten, we kunnen ons ook laten dragen.
De dragers hebben geluk. Zij hebben schone kleren om aan te trekken, zij hebben gezond voedsel te eten. In tegenstelling tot de massa’s waar de maharadja’s op uitkijken, vanuit hun burcht van pracht en praal.
Ik mopper over deze ongelijkheid en fantaseer dan over mijn volgende reis. Ik loop twee bedelaars voorbij alsof ze lucht zijn.