Kort nadat India onder leiding van Gandhi onafhankelijk werd, splitste het in het Islamitische Pakistan en het Hindoeïstische India. De nieuwe grens sneed dwars door deelstaat Punjab, en de Punjabi hoofdstad Lahore kwam in Pakistan te liggen. Om Indiaas Punjab een hoofdstad te geven, en om de niet-Islamitische vluchtelingen een thuis te geven moest er een nieuwe hoofdstad komen, Chandigarh.
In tweede instantie (de eerste keus stierf in een vliegtuigongeluk) werd de opdracht voor het ontwerp gegeven aan Le Corbusier, één van de grootste architecten van de twintigste eeuw. Le Corbusier ontwierp een ruim opgezette stad van rechte lanen en rotondes.
Volgens Le Corbusier passen gebogen lijnen niet bij de mens, en het verbaast me hoe poëtisch hij kon worden van een vierkant. Alsof hij nooit met een welgevormde vrouw gevreeën had. Alsof hij alleen de geometrische verhoudingen zag als hij in de spiegel keek, en niet zijn golvende witte haren.
De stad is opgedeeld in genummerde sectoren, rechthoeken van achthonderd bij twaalfhonderd meter. In elke sector wonen vijf- tot vijfentwintigduizend mensen, en zijn alle voorzieningen aanwezig (school, medisch centrum, etc.). Opvallend is dat de modernistische bouwstijl is behouden, ook bij nieuwbouw. Dat geeft een prettige samenhang. De rijk beboomde lanen worden druk gebruikt, in tegenstelling tot in het begin, toen het asfalt leeg bleef bij gebrek aan gemotoriseerd verkeer. De fietspaden worden niet gebruikt, de fietsers en fietsriksja’s rijden op de grote weg. Ook niets voor India, fietspaden, veel te georganiseerd.