Arachnaphobia

Het is eind augustus en de spinnen plagen ons land. Elke veel te vroege morgen loop ik lomp door spinnewebben heen, op weg naar mijn fiets. Mijn ogen zitten nog half dicht, maar de spinnekes die over mijn armen en borst kruipen proberen mij vergeefs te wekken. Ik probeer ze van me af te slaan. En bezeer alleen mezelf.
Je denkt dat je tuinhuisje alleen van jou is, maar je vergist je. Muggen snoepen van je broodnodige bloed, tot je schaamte schuift er af en toe een pissebed langs, en de spinnen, de spinnen. De volwassen huisspin die in mijn badkuip resideert, de klein'kes die de webben van mijn plafond spinnen, de kindekes uit het nestje boven in de badkamer. Ik doodde ze allemaal.
Gefocust op dit opkomend wild begon me iets op te vallen: Elke week worden ze groter. Ik moet meer en meer worstelen voor ik de fietsenstalling bereik, de lijnen spinrag beginnen op scheepstouwen te lijken. De beesten die ik nu van me af sla doen tropisch aan, mythisch!
Toen ik vanmiddag thuiskwam schrok ik me een ongeluk: Een harige poot stak uit de gootsteen. Toen ik één stap de kamer in zette was hij al verdwenen. Ik verstijfde, en ineens werd het me duidelijk:

De kinderspin heeft een moederspin, zo'n vijf keer zo groot. Deze legt tientallen eitjes. Ook deze moederspin heeft een moeder, en die zag ik toen. Zestig centimeters lang moet deze geweest zijn. Met zwarte, glimmende haren. En dolken van slagtanden. Deze moeder komt van de oermoeder, die huist in de krochten van het Parijse riool. Dit meesterbrein baart iedere week een nieuwe generatie spinnen, en iedere week angstaanjagender. Over drie, vier weken is het gedaan met ons, en liggen we als verse broodjes klaar in het ondergrondse slachthuis van deze nieuwe heersers.
Och, was ik maar onwetend.